Κάπου μεταξύ Ελλάδας και Αυστραλίας, ένας δημοφιλής τραγουδοποιός ερμηνεύει την καλλιτεχνική σχέση με τον πατέρα του. Στέκεται στα μουσικά του ακούσματα, για πρώτη φορά. Βιώματα και αναμνήσεις τον οδηγούν να ακολουθήσει μία πορεία, που ο ίδιος επιλέγει. Ο Χάρης Βαρθακούρης εστιάζει στο παρελθόν, ζώντας το σήμερα... Αποκλειστικά στο D.D.
Επιμέλεια: Panagiotis Gkoùvas.
“Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ…”
Ας ξεκινήσουμε κάνοντας humor! Πώς νιώθεις, που ο πατέρας σου ακολουθεί τα βήματά σου στο χώρο της μουσικής, τα τελευταία χρόνια;
Άκουγα τον πατέρα μου να τραγουδάει στο σπίτι, στο μπάνιο, στο αυτοκίνητο και κάποια στιγμή του είπα ότι είναι αμαρτία να μην το επιδιώξει επαγγελματικά. Έκλεισα κάποια ραντεβού με παραγωγούς και στελέχη δισκογραφικών, τον πήγα σε auditions, δοκιμάσαμε και το “Να η Ευκαιρία” - μας απέρριψαν - αλλά η επιμονή μας έπιασε τόπο όταν αποφάσισα, μετά από πολλές πόρτες που έκλεισαν στα μούτρα μας, να τον πάρω τελικά μαζί μου στην παγκόσμια τουρνέ που έκανα στο εσωτερικό! Εκεί τον πρόσεξε και τον αγάπησε ο κόσμος και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Πού θέλω να καταλήξω; Στο ότι δε θα τον βοηθούσα αν δεν πίστευα μέσα μου ότι αξίζει!
Νιώθω υπερβολικά περήφανος, όχι τόσο για την καριέρα του πατέρα μου και ό,τι έχει πετύχει, όσο για τη διορατικότητά και τη μεγαλοψυχία μου!
Εάν κρίνω από το πρώτο “Τραγούδι του Χάρη” η σχέση με τη μουσική ξεκινά από την παιδική σου ηλικία. Θα μπορούσες να περιγράψεις τα πρώτα σου μουσικά βιώματα;
Ξεκινάει από τη βρεφική ηλικία και είναι απολύτως λογικό φαντάζομαι. Ο πατέρας μου δεν ήταν λογιστής, ήταν τραγουδιστής. Πολλή μουσική, παντού, συνέχεια. Εκτός από τα δικά του τραγουδια που άκουγα με υπερβολική χαρά, διότι όταν είσαι 5-6 χρονών και κρατάς βινύλια που έχουν στο εξωφυλλο τον πατέρα σου, ειναι μεγάλη υπόθεση, άκουγα και πολλά ξένα που έτυχε να υπάρχουνε στο σπίτι, μάλλον της μητέρας μου. ΑΒΒΑ, Beatles, Stevie Wonder, Grace Jones -τη θυμάμαι επειδή με τρόμαζε η φάτσα της, αλλά μου άρεσε πολύ ο ήχος της- και πολλά ιταλικά που δεν θυμάμαι.
Τα μουσικά σου ακούσματα όσο μεγάλωνες; Ο Γιάννης Πάριος ως πατέρας συνεισέφερε στη μουσική σου παιδεία;
Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι μουσικά είμαι "μαύρος"! Οτιδήποτε είχε περίεργα και δύσκολα ακόρντα, μόνο αυτό αποσπούσε και είχε ολοκληρωτικά την προσοχή μου! Κυρίως όμως ο Stevie Wonder. Με τα ακουστικά μου άκουγα ώρες, μέρες μπορώ να σου πω, χωρίς σταματημό, ό,τι δικό του είχαμε στο σπίτι. Μετά, από τους μουσικούς του πατέρα μου - να ‘ναι καλά οι άνθρωποι - ανακάλυψα τη βραζιλιάνικη μουσική και τη jazz. Βάλε και τα νησιώτικα στην κατσαρόλα και έχεις τα μουσικό μου puzzle!
Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με το τραγούδι; Πρόκειται για συνειδητή επιλογή; Αλήθεια, πώς προέκυψε το 1ο σου Cd single, “Προκαταβολικά”; Οι αναμνήσεις σου από την περίοδο εκείνη που έκανες το δικό σου breakthrough στη δισκογραφία;
Με το τραγούδι αποφάσισαν άλλοι να ασχοληθώ. Όταν επέστρεψα από τις σπουδές μου, στόχος μου ήταν να γίνω πρώτα παραγωγός και μετά, ίσως, συνθέτης. Ποτέ όμως τραγουδιστής! Αυτό προέκυψε, όταν έπεσε στο τραπέζι η ιδέα να κάνουμε ένα δεύτερο ντουέτο πατέρα - γιου, στο δίσκο που θα κάναμε παρέα, αλλά και όταν η εταιρία ανακάλυψε ότι μπορώ να "τα πω". Τότε με μία πολύ γενναιόδωρη, οικονομικά, προσφορά με "έψησαν" να υπογράψω συμβόλαιο συνθέτη και τραγουδιστή. Ήταν τέτοιο το ποσό τότε, που πραγματικά θα ήταν κουτό να αρνηθώ.
Πάμε και στο "Προκαταβολικά"… ". Τα cd singles δεν τα θεωρώ δουλειές, τα θεωρώ δείγματα. Το "Προκαταβολικά" λοιπόν ήταν ένα σινγκλάκι που περιείχε δύο τραγούδια, το "Αδέσποτες οι νύχτες" και το "Τον εαυτό σου να κοιτάς". Βγήκε 3 μήνες πριν το πρώτο μου album κι αυτό διότι θα εμφανιζόμουν με τον πατέρα μου εκείνη την περίοδο στο Διογένη. Αν θυμάμαι καλά, ήταν απόφαση του επιχειρηματία να έχω ένα δείγμα δουλειάς στην πιάτσα όσο θα τραγουδούσα στο μαγαζί του. Ήταν κάτι που δε με έβρισκε σύμφωνο αλλά αναγκάστηκα να υποχωρήσω! Μάλιστα οι μίξεις των δύο αυτών τραγουδιών είναι διαφορετικές στο album αφού δεν ήμουν ευχαριστημένος με τις μίξεις που υποχρεωθήκαμε να παραδώσουμε βιαστικά για το single.
Σαφώς ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος σου, “Αδέσποτες οι νύχτες”, σε καθιέρωσε στο μουσικό στερέωμα. Μίλησέ μου για τις συνεργασίες αυτού του Cd.
Ενώ λοιπόν αυτό θεωρείται -και είναι- το πρώτο μου album, η αλήθεια είναι ότι μου είχε πάρει άλλα 2 χρόνια πριν, η ηχογράφηση ενός album που, σχεδόν, "πέταξα". Ήταν η περίοδος που μεσουρανούσε ο Τριαντάφυλλος, ο Βαλάντης και γενικά υπήρχε μια έντονη τάση για μοντέρνο-λαϊκό τραγούδι. Ο παραγωγός μου λοιπόν τότε ήταν της άποψης ότι θα έπρεπε να ακολουθήσω το ρεύμα, με τη μόνη διαφορά ότι τα τραγούδια θα ήταν δικά μου κι όχι κάποιου γνωστού, ενδεχομένως, συνθέτη, με το μουσικό "χρώμα" μου και την όποια ενορχηστρωτική μου άποψη. Το έκανα με μισή καρδιά με το σκεπτικό ότι ξέρει πιο πολλά από εμένα και ότι έχει όλη την καλή πρόθεση να δει το εγχείρημα να πετυχαίνει. Όταν παραδώσαμε το cd στη MINOS οι άνθρωποι έμειναν με ανοιχτό το στόμα. Όχι επειδή δεν ήταν καλά τα τραγούδια, κάθε άλλο, αλλά επειδή φάνταζαν τελείως ξένα στη φωνή από την οποία είχαν συνηθίσει να ακούνε το "Έρωτας είναι θαρρώ" μόλις λίγα χρόνια πριν. Όταν λοιπόν μου ανακοίνωσε ο παραγωγός, τρομερά έκπληκτος δε, ότι υπήρξε μεγάλη ανησυχία και, αν θέλεις, ένσταση στη δουλειά που προτείναμε, διέκοψα τη συνεργασία μαζί του κι άρχισα να φτιάχνω το δίσκο που ήθελα εγώ! Κράτησα 3-4 τραγούδια από τη δουλειά που απορρίφθηκε -μπαλλάντες κυρίως- και άρχισα να συμπληρώνω την ενδεκάδα που θα κατεβάσω στο γήπεδο, μόνο που τώρα ήμουν και πρόεδρος και προπονητής της ομάδας μου.
Η εταιρία μού ανέθεσε καινούργιο παραγωγό, τον Άγγελο Σφακιανάκη, ο οποίος μου έδωσε όλη την ελευθερία να εκφραστώ όπως θέλω, με έφερε σε επαφή με καταπληκτικούς μουσικούς, στιχουργούς, ηχολήπτες και γενικά ό,τι χρειαζόμουν προκειμένου να βγάλω αυτό που είχα πάντα στο μυαλό μου ως πρώτη μου δισκογραφική πρόταση. Οι στιχουργοί ήταν ο Αντώνης Ανδρικάκης, η Ναταλία Γερμανού, ο Άρης Δαβαράκης, ο Βαγγέλης Κωνσταντινίδης και ο πατέρας μου, που άλλωστε είναι, σχεδόν πάντα, ο πρώτος στον οποίο απευθύνομαι εφόσον έχω και εύκολη πρόσβαση. Οι μουσικές ήταν όλες δικές μου, οι ενορχηστρώσεις το ίδιο, έκανα όλα τα φωνητικά και είχα στη διάθεση μου όποιον μουσικό χρειάστηκα.
“δε φοβάμαι της ζωής την ανηφόρα…” Το 2000, ακούγεται στα ραδιόφωνα το “Τα καλύτερά μας χρόνια, είναι τώρα”, από τον 8ο προσωπικό δίσκο του Αντώνη Βαρδή, τραγούδι με σημαντικό airplay! Πώς προέκυψε η συνεργασία μεταξύ Γιάννη Πάριου, Χάρη Βαρθακούρη, Αντώνη και Γιάννη Βαρδή;
Καταρχήν ο στίχος του τραγουδιού γράφτηκε για εμάς, για τη συγκεκριμένη τετράδα. Θυμίζω στους αναγνώστες σου ότι σε ένα σημείο αναφέρονται τα ονόματά των γιων: “ο Γιάννης θα τα λέει με το Χάρη” και φυσικά δεν πρόκειται για σύμπτωση! Θυμάμαι λοιπόν, ότι ήμουν διακοπές στη Σαντορίνη και χτύπησε το κινητό μου. Απαντώ και είναι ο Αντώνης Βαρδής... Μου είπε ότι υπήρχε ένα τραγούδι για να το πούμε οι τέσσερίς μας, ρωτώντας αν θα με ενδιέφερε. Επίσης, μου τόνισε ότι ο πατέρας μου είχε ήδη συμφωνήσει και ότι μόνο εγώ απέμενα! Νομίζω είπα το "ναι", πριν καν ολοκληρώσει την πρόταση του!
Ένα καλό που έφερε αυτό το τραγούδι είναι η συνεργασία που κάναμε μπαμπάδες και γιοι εκείνο το χειμώνα στη Θεσσαλονίκη, συνεργασία που, δυστυχώς, δεν συνεχίστηκε και στην Αθήνα.
Ας μιλήσουμε για την ιστορία των “τραγουδιών του Χάρη”. Πίσω από το καθένα, κρύβεται μία διαφορετική ιστορία… Θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια.
Το πρώτο τραγούδι “του Χάρη”, “Πιο Καλή η Μοναξιά”, βαφτίστηκε έτσι για ευνόητους λόγους, χωρίς να υπάρχει στο μυαλό κανενός η ιδέα ότι μπορεί να προκύψουν κι άλλα!
Το “Τραγούδι του Χάρη 2”, πιο γνωστό κι ως “Έρωτας είναι Θαρρώ”, κρύβει την εξής απλή ιστορία: Στο studio, εκείνη την εποχή τουλάχιστον που ηχογραφούσαμε σε ταινία και όχι σε υπολογιστές, υπήρχε ένα μεγάλο χαρτί, το περίφημο track sheet. Σε αυτό υπήρχαν όλοι οι τίτλοι των τραγουδιών καθώς και το τι όργανο υπάρχει στο κάθε κανάλι του πολυκάναλου. Όλα τα τραγούδια είχαν τίτλους διότι είχαν και στίχους, εκτός από το ντουέτο μας που ακόμα ήταν "ορφανό" από στίχο. Επειδή λοιπόν γνωρίζαμε ότι θα είναι ντουέτο και έπρεπε, έστω και προσωρινά, να του δώσουμε ένα τίτλο για το track sheet, το γράψαμε ως “Τραγούδι του Χάρη 2”, μεταξύ σοβαρού κι αστείου! . Όταν καταλήξαμε στο στίχο, εντελώς συμπτωματικά εκείνη την εποχή έβγαλε η Βικτώρια Χαλκίτη ένα τραγούδι που το έλεγαν "Έρωτας Είναι" και μας χάλασε τα σχέδια. Έτσι, αποφασίσαμε να αφήσουμε τον τίτλο ως “Τραγούδι του Χάρη 2”, που θεωρήθηκε κάτι σαν sequel του πρώτου μας ντουέτου…
Όταν έφτασε η ώρα να κάνω τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο, το αγαπημένο μου τραγούδι ήταν το “Τίποτα”. Τότε, πάλι μεταξύ σοβαρού κι αστείου, είπα, ότι εφόσον είναι το αγαπημένο μου θα βάλω μέσα σε παρένθεση: "Το Τραγούδι του Χάρη 3". Από τότε και μετά, σκέφτηκα ότι σε κάθε μου δουλειά, ένα τραγούδι, πάντα μπαλάντα, θα το βαφτίζω ως “Τραγούδι του Χάρη”. Έχουμε φτάσει αισίως στα πέντε! Τα 1, 2 και 4 είναι σε στίχους του πατέρα μου, ενώ στα 3 και 5, οι στίχοι είναι της Ναταλίας Γερμανού, κατά σύμπτωση. Όταν φτάσω τα δέκα “Τραγούδια του Χάρη”, θα τα βγάλω σε συλλογή! (Γέλια)
Σχετικά με τον τελευταίο σου προσωπικό δίσκο, “Άρχοντας του κόσμου”, ποιές είναι οι σκέψεις και τα συναισθήματά σου, για τη νέα σου δουλειά;
Αυτή τη δουλειά τη "μαγειρεύω" από το 2004 και θέλω να πιστεύω, όσο αντικειμενικός μπορώ να είμαι, ότι δε μου κάηκε. Είναι ένας δίσκος, που είχα οραματιστεί αρχικά να περιέχει 12 τραγούδια. Διάφοροι "γραφειοκρατικοί" λόγοι μού στέρησαν το "Lighthouse" - ένα instrumental κομμάτι - και το "Δεν πουλάω την ψυχή μου", ένα ντουέτο με το Νίκο Μακρόπουλο, που όμως ευελπιστώ να συμπεριληφθούν σε ένα επόμενο Cd! Η πλειοψηφία των τραγουδιών στιχουργικά ανήκει στο Νίκο Γρίτση και οι υπόλοιποι συντελεστές είναι η Ναταλία Γερμανού, ο Βασίλης Γιαννόπουλος, ο Τάσος Λυμπέρης και ο Κωνσταντίνος Εμμανουήλ. Αν πω ότι την αγαπώ πολύ θα ακουστεί τόσο κλισέ και μελό που δεν θα το πω… Ωστόσο τη λατρεύω!
Την έφτιαξα όλη μόνος μου, κλεισμένος αμέτρητες, συνολικά, ώρες στο studio μου, χωρίς να ξέρω αν έξω είναι μέρα ή νύχτα. Οπότε πώς να μη την αγαπάω σαν παιδί μου; Χαίρομαι που έφτασε, έστω και "ετσιθελικά" μέσω της εφημερίδας, σε πολλά αυτιά αλλά λυπάμαι που όσοι άλλοι τη θέλουν, μη αναγνώστες της συγκεκριμένης εφημερίδας, δεν έχουν τρόπο να την αποκτήσουν…νόμιμα. Διότι, ας είμαστε ρεαλιστές, πόσοι θα δώσουν την πιστωτική τους κάρτα για να την αγοράσουν μέσω iTunes όταν ξέρουν ότι αν ψάξουν στο Google 5 λεπτά θα βρουν τρόπο να την κατεβάσουν "δωρεάν";
“ΕΧΩ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΣ "ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΤΑΔΕ"…”
Περιμέναμε να κυκλοφορήσει στα δισκοπωλεία αλλά εντελώς απρόσμενα το Cd ήταν διαθέσιμο από ευρείας αναγνωσιμότητας εφημερίδα! Αντιμετώπισες προβλήματα πριν την τελική κυκλοφορία του album που σε επηρέασαν στην τελική απόφαση για τη διανομή του;
Αντιμετώπισα πάρα πολλά προβλήματα, τα οποία δεν έχει νόημα να αναφέρω. Απλώς θα σου πω ότι η δουλειά κυκλοφόρησε με πάνω από ένα χρόνο καθυστέρηση σε σχέση με το πότε την παρέδωσα. Ο λόγος που κυκλοφόρησε με έντυπο ήταν καθαρά και μόνο γιατί ήθελα να μπει σε όσα περισσότερα σπίτια γίνεται και κανένας άλλος. Από την κυκλοφορία αυτή έβγαλα μηδέν ευρώ, άρα σίγουρα δεν ήταν οικονομικό το κίνητρο. Αυτό δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να κυκλοφορήσει άμεσα και στα 5-6 δισκοπωλεία που έχουν απομείνει στην Ελλάδα, για τους ρομαντικούς που θέλουν να κρατούν στα χέρια τους μια δουλειά κι όχι να την κατεβάζουν στο iPod τους.
Η άποψή σου, για τη δισκογραφία στην Ελλάδα του 2011; Οι εταιρίες αντιλαμβάνονται με λάθος τρόπο τη μουσική βιομηχανία, τον τελευταίο καιρό;
Δεν έχω ιδέα πώς αντιλαμβάνονται οι εταιρίες τη μουσική βιομηχανία ούτε πώς την αντιμετωπίζουν. Ξέρω ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει, δικαίως ίσως, είναι το πώς θα βγάλουν χρήματα. Άρα ό,τι φέρνει χρήματα αυτομάτως βαφτίζεται "καλό" και μόνο μ' αυτό ασχολούνται. Εγώ δεν φέρνω, άρα δεν πολυασχολούνται μαζί μου, οπότε ούτε κι εγώ μαζί τους, εκτός των απολύτως απαραίτητων επαφών.
Η πολιτικο-οικονομική κρίση επηρεάζει τις εξελίξεις στη μουσική;
Από τη στιγμή που επηρεάζεται ο άνθρωπος κι εφόσον ο άνθρωπος παράγει τη μουσική, η απάντηση είναι "σαφώς". Αυτό μπορεί να ξεκινάει από την έλλειψη όρεξης και διάθεσης κάποιου να ασχοληθεί διότι θα έχει πιο σοβαρά πράγματα που ίσως τον απασχολούν, από την έλλειψη χρόνου, αφού λογικά θα στραφεί αλλού προκειμένου να εξασφαλίσει τα προς το ζείν, η κρίση ευνοεί την πειρατεία, η πειρατεία βλάπτει τη βιοποριστική πλευρά της μουσικής, κλείνουν οι δισκογραφικές εταιρίες, κλείνουν τα δισκοπωλεία, τα νυχτερινά μαγαζιά, από τα οποία ζουν χιλιάδες οικογένειες, δουλεύουν όλο και λιγότερο και ξαφνικά η μουσική από ανάγκη μεταμορφώνεται σε πολυτέλεια.
Παλιότερα, διάβασα στο προσωπικό σου YouTube Channel, “Δεν είμαι γιος του Γιάννη Πάριου. Ο Γιάννης Πάριος, είναι πατέρας μου!” Ένιωσες ποτέ, την ευθύνη να αποδείξεις την παρουσία σου ως καλλιτέχνης, ιδιαίτερα λόγω της σπουδαίας πορείας του πατέρα σου;
Σαφώς την ένιωσα, αλλά θεωρώ ότι πολύ γρήγορα απέδειξα ότι δεν είμαι ακόμα ένας γιος καλλιτέχνη που από έλλειψη άλλων επιλογών ακολουθεί το επάγγελμα του γονέα του. Όσοι με έχουν προσέξει, όσοι μπορούν να καταλάβουν και, κυρίως, όσοι δεν είναι προκατειλημμένοι, διακρίνουν έναν άνθρωπο που γράφει τη μουσική του, την ενορχηστρώνει, παίζει όλα τα όργανα, κάνει όλα τα φωνητικά, κατά μεγάλο ποσοστό την ηχογραφεί, την τραγουδάει και… τα κάνει όλα καλά! Πείτε με ψώνιο, δε με πειράζει.
Θεωρώ ότι ήδη έχω γράψει 2 τραγούδια που είναι διαχρονικά -"Πιο καλή η μοναξιά" και "Έρωτας είναι θαρρώ"- κι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου να γράψω κι άλλα. Θεωρώ επίσης ότι βγάζω τον πατέρα μου ασπροπρόσωπο κι όλα αυτά έχοντας παρουσιάσει ένα ελάχιστο δείγμα της δουλειάς και των δυνατοτήτων μου. Βέβαια γι' αυτό φταίω εγώ, η αναβλητικότητά μου, η τεμπελιά μου, η τελειομανία μου και κανείς άλλος.
“ΤΡΟΦΗ, ΚΑΥΣΙΜΟ, ΟΞΥΓΟΝΟ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΗ…”
Εάν σου ζητούσα να μου περιγράψεις, τι είναι η μουσική για τη ζωή σου;
Τροφή, καύσιμο, οξυγόνο και ανάγκη. Ό,τι ακριβώς είναι πλέον και η κόρη μου...
Αγαπημένο σου τραγούδι και καλλιτέχνης;
Τα ξένα είναι τόσα πολλά που δεν έχει και νόημα να πω ένα ή δυο γιατί πραγματικά θα με κατατρέχει συνέχεια γιατί δεν ανέφερα κι ένα τρίτο κι ένα τέταρτο κ.ο.κ. Τα τραγούδια που μου αρέσουν είναι αυτά που ζηλεύω. Αυτά στα οποία ακούω στοιχεία που θα με εμπνεύσουν ή που θα ήθελα να είχα γράψει εγώ. Και αυτά είναι πολλά! Αν έπρεπε να σου πω σε ποιο συνθέτη-τραγουδιστή ανήκει η πλειοψηφία των αγαπημένων μου ξένων τραγουδιών, αυτός είναι μακράν ο Stevie Wonder.
Τα επόμενα σχέδιά σου, στο άμεσο μέλλον; Ετοιμάζεις κάτι, σύντομα; Νέο τραγούδι; Εμφανίσεις;
Μόλις επέστρεψα από συναυλίες στην Αυστραλία! Αμέσως μετά αρχίζουν εμφανίσεις στην αγαπημένη μου πόλη και δεύτερη πατρίδα - η μητέρα μου είναι από εκεί - τη Θεσσαλονίκη.
Αν όλα πάνε καλά και δεν υπάρξουν απρόοπτα στην πορεία, υπάρχει μια Κύπρος άμεσα, ίσως μια Κωνσταντινούπολη και, από άνοιξη, μια Αφρική και Αμερική! Όσον αφορά σε νέα τραγούδια, αυτή τη φορά λέω να μην περιμένω άλλα 9 χρόνια για να τα κυκλοφορήσω και να είμαι πιο σύντομος! Άρα μένει να δούμε πότε θα τα βγάλω διότι τα έχω ήδη έτοιμα…στο μυαλό μου όμως.
 |
| Ο Γιάννης Πάριος με το Χάρη Βαρθακούρη και το επιτελείο τους, στην Αυστραλία: Νοέμβριος 2011. |
Ένα τελευταίο μήνυμα για τους αναγνώστες του D.D. και όλους τους fans σου;
Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη στάση ζωής διότι συνέχεια υπάρχουν ανατροπές. Αυτό που κάποτε μού ήταν απαραίτητο, τώρα μού είναι άχρηστο και το αντίθετο. Όσο μεγαλώνουμε αλλάζουμε και μαθαίνουμε. Οπότε η αντιμετώπισή μου είναι -κι αυτή είναι μια φράση που εκνευρίζει τη γυναίκα μου- "θα περάσουμε τη γέφυρα όταν φτάσουμε σ' αυτή". Δεν κάνω σενάρια, δεν προβλέπω καταστάσεις κι ούτε καταστρώνω σχέδια "άμυνας", καλώς ή κακώς.
Για το τέλος, το μήνυμα που θα στείλω στη ντουζίνα των θαυμαστών που μπορεί να έχω, είναι “Σας ευχαριστώ…Xαίρομαι που υπάρχουν και κάποιοι που με αντιλαμβάνονται!"
