2011. Το Δελφινάριο ανοίγει διάπλατα τις πόρτες του, έτοιμο να αγκαλιάσει το θεατή κάθε ηλικίας, κάθε γενιάς! Για μία ακόμα φορά, είναι από τους πρώτους που βρίσκονται στο θέατρο, νωρίς το απόγευμα. Συζητά με τους συνεργάτες του, ενώ κατευθύνεται στο καμαρίνι του. Εκεί, θα ξεκινήσει μαζί μου μία συζήτηση, εφ’ όλης της ύλης. Θα θυμηθεί τα νεανικά του χρόνια, ατενίζοντας το μέλλον με την πιο αισιόδοξη διάθεση, που αντίκρισα ποτέ σε Έλληνα καλλιτέχνη. Και το εννοώ. Ο Μάρκος Σεφερλής γνωρίζει καλά πότε, σε ποιόν και τί να δηλώσει. Και το κάνει, μιλώντας ευθέως. Μιλώντας ειλικρινά. Όπως ανέφερε: “Εγώ, πάντα λέω την αλήθεια…”
Επιμέλεια: Panagiotis Gkoùvas.
“ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ, ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΜΑΡΚΟ…”
Πώς αισθάνεστε, που το Δελφινάριο παρουσίασε τεράστια επιτυχία το φετινό καλοκαίρι; Το θεωρείτε δικαίωση στον καθημερινό σας αγώνα, δεδομένων των δυσκολιών που αντιμετωπίσατε μέχρι σήμερα;
Σίγουρα, αισθάνομαι δικαιωμένος. Νιώθω χαρούμενος και ευτυχισμένος, για όλο αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στο Δελφινάριο. Βέβαια, πιστεύω ότι ήδη πέρασα τις εξετάσεις, που έδωσα στο κοινό μου, και μόνο. Σε αυτό φυσικά απευθύνομαι, σε αυτό επιδιώκω να αρέσω. Γιατί, αυτό το κοινό ξεκινά από όλη την Ελλάδα- και το εξωτερικό πολλές φορές- ώστε να με παρακολουθήσει ζωντανά. Όταν λοιπόν το θέατρο είναι κάθε βράδυ κατάμεστο, όταν ο κόσμος γελά και χειροκροτεί συνέχεια, νιώθω ευτυχής και απόλυτα δικαιωμένος. Με αυτό τον τρόπο παίρνω κουράγιο και δύναμη, να συνεχίσω παραστάσεις σαν και αυτές, που κάνω τα τελευταία χρόνια στο Δελφινάριο. Να κάνω τον κόσμο να διασκεδάζει, να περνά καλά και να γελά πάρα πολύ! Και αυτό, γιατί όλοι μας ξέρουμε πολύ καλά, ότι το γέλιο λείπει πολύ από τον κόσμο. Ειδικά τα τελευταία χρόνια...
Κάθε χρόνο η προσέλευση του κόσμου είναι όλο και μεγαλύτερη. Αλήθεια, πώς σχολιάζετε το αυξανόμενο ενδιαφέρον του θεατρικού κοινού, χρόνο με το χρόνο;
Έχω να πω, ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο. Πολλοί απορούν, πώς το Δελφινάριο συνεχίζει να δουλεύει με αυτούς τους ρυθμούς, ενώ συμβαίνουν τόσα γύρω μας! Απαντώ λοιπόν: “Το Δελφινάριο είναι κόπος πολλών χρόνων.” Είναι μια δουλειά, που έκανα με πολύ μεράκι. Σαφώς, έχω πείσει τον κόσμο για το αποτέλεσμα. Ο θεατής ξέρει ότι δεν τον κοροϊδεύω. Έρχεται στα σίγουρα, ξέροντας ότι θα περάσει καλά και θα γελάσει με την καρδιά του. Όσο για τα χρήματα που θα δώσει, ανταποκρίνονται στη δουλειά που ετοίμασα και με το παραπάνω. Κάθε χρόνο ανεβάζω παραστάσεις διάρκειας 3,5 ή 4 ωρών, δηλαδή δύο παραστάσεις στην τιμή της μιας!
Πραγματικά, δίνω τον καλύτερό μου εαυτό επάνω στο σανίδι. Ο κόσμος, από την πλευρά του, το εκτιμά, το σέβεται. Και από μέρους μου, τιμώ όσους έρχονται να με παρακολουθήσουν από κοντά. Και το κοινό μου, το αντιλαμβάνεται. Τα αμοιβαία αισθήματα που επικρατούν όλα αυτά τα χρόνια, συντελούν στο να είναι το θέατρο γεμάτο, κάθε βράδυ, κάθε χρόνο.
Τα νεανικά σας χρόνια; Πότε επιλέξατε, να ακολουθήσετε την υποκριτική; Υπήρξε κάποιο γεγονός, ή πρόσωπο, που σας επηρέασε στην απόφαση αυτή;
Ξεκίνησα να παίζω στο θέατρο, όταν ήμουν 8 ετών! Έπαιζα ερασιτεχνικά στην Κόρινθο, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ήμουν μάλιστα ένα πολύ ντροπαλό παιδί. Τότε, μέσα από το θέατρο ανακάλυψα έναν άλλο Μάρκο. Εξωτερίκευα δηλαδή συναισθήματα, που δεν μπορούσα να εξωτερικεύσω στην πραγματική μου ζωή. Όμως, το μικρόβιο να γίνω ηθοποιός, δεν “μπήκε” εκείνη την εποχή. Μάλιστα, ήμουν αριστούχος μαθητής. Οι γονείς μου με προόριζαν για κάτι πιο σημαντικό, γι’ αυτούς. Γιατρό ή δικηγόρο… Βέβαια, δεν παρουσίαζα καμία τέτοια κλίση. Δε με ενδιέφερε τίποτα από όλα αυτά. Για να το καταλάβεις: μετά τις πανελλήνιες, είχα δηλώσει στο μηχανογραφικό μου, ό,τι έβλεπα μπροστά μου! Στην τύχη! Για την ακρίβεια, δεν είχα σκοπό να γίνω κάτι, ούτε καν ηθοποιός. Απέκτησα όμως πολύ καλούς βαθμούς και πέρασα στη ΣΕΛΕΤΕ, τη σημερινή Ανωτάτη Σχολή Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης. Με φαντάζεσαι καθηγητή Τεχνικών Λυκείων; (Γέλια)
Με αυτή την αφορμή έρχομαι στην Αθήνα. Πρέπει να σου πω, ότι μέχρι τότε ήμουν ο διασκεδαστής, ο γελωτοποιός της παρέας. Ο πλακατζής, που έκανε τους πάντες να γελούν. Όμως δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου, να γίνω ηθοποιός. Ούτε καν παρακολουθούσα ταινίες ελληνικού κινηματογράφου! Έτσι, με την παρότρυνση φίλων, πήγα σε μία δραματική σχολή. Όμως, ακόμα και τότε, το αντιμετώπιζα ως κάτι το επιφανειακό, αφού δεν πίστευα ότι θα ακολουθήσω καριέρα ηθοποιού. Έπειτα, όλα άλλαξαν… Ήρθα σε επαφή με τα πρώτα θεατρικά βιβλία. Με κέρδιζε σταδιακά το αντικείμενο της υποκριτικής. Άρχισα πια, να μελετώ το πνεύμα των μεγάλων συγγραφέων. Ξεκίνησα να παίζω ρόλους, ψάχνοντας στοιχεία του εαυτού μου σε κάθε χαρακτήρα. Ήταν μία πρωτόγνωρη, ενδιαφέρουσα, αλλά και συναρπαστική διαδικασία για μένα. Δεν είχε καμία σχέση με το ερασιτεχνικό θέατρο, που έπαιζα ως πιτσιρικάς! Τότε λοιπόν, θέλησα να είμαι ηθοποιός για όλη μου τη ζωή… Δεν πρόλαβα εξάλλου, να δραστηριοποιηθώ κάπου αλλού. Όταν τελείωσα το Λύκειο και ήρθα στην Αθήνα, παρακολούθησα τη σχολή ως ακροατής, ενώ έπειτα πέρασα στις εξετάσεις του Υπουργείου. Με την οικονομική βοήθεια των γονιών μου, σπούδασα τα τρία χρόνια της δραματικής σχολής και το ’90 αποφοίτησα, για να βγω στο ελεύθερο επάγγελμα. Εκεί ξεκίνησε ο μεγάλος μαραθώνιος, για να φτάσω έως εδώ σήμερα. Να φανταστείς, τα πρώτα χρόνια αναζητούσαμε έστω μία συμμετοχή σε σειρά, ή μία θέση σε κάποιο θέατρο, ώστε να περιοδεύσουμε. Έχω παίξει σε βουνά, σε λαγκάδια, σε φυλακές… Αξέχαστες εμπειρίες, φυσικά για όσους δεν ήμασταν φυλακισμένοι! (Γέλια) Έπαιξα επίσης σε αναμορφωτήρια, όπου παρακολουθούσαν ανήλικα παιδιά, σε βαρυποινίτες της Αλικαρνασσού- που μας έβλεπαν μέσα από τα κάγκελα- και αλλού. Τότε όμως ήταν, που ήρθαμε σε επαφή με διαφορετικό κόσμο… Και τότε, το έπραττα με το ίδιο μεράκι, όπως σήμερα.
Όσο για την υποκριτική; Πιστεύω ότι το θέατρο, έχει έναν κοινό παρονομαστή. Οι θεατές, παραμένουν οι ίδιοι. Έστω και υπό διαφορετικές συνθήκες, έχουν ίδιο σκοπό. Να ψυχαγωγηθούν και να διασκεδάσουν! Αυτό το σκοπό, προσπαθώ να ικανοποιήσω. Και το κάνω, με όλη μου την ψυχή.
Υπήρξαν ηθοποιοί, που αποτέλεσαν πρότυπα για εσάς, κατά το ξεκίνημα της πορείας σας;
Φυσικά και είχα πρότυπα. Θαύμαζα μεγάλους ηθοποιούς, όπως ο αείμνηστος Σωτήρης Μουστάκας. Μάλιστα, την πρώτη φορά που βγήκα μαζί του στη σκηνή, ειλικρινά δάκρυσα από τη συγκίνηση! Δεν πίστευα ποτέ, ότι θα παίξω δίπλα του. Αφού, στο λέω και ανατριχιάζω… Ο Σωτήρης Μουστάκας ήταν expert στην επιθεώρηση. Πήρα πολλά στοιχεία από τον ίδιο, παίζοντας μαζί του. Παρακολουθούσα τον τρόπο που πλασάρει το αστείο, καθώς και την επαφή που διατηρούσε με τον κόσμο. Επίσης, θαυμάζω τον Κώστα Βουτσά! Έχω γελάσει πολύ μαζί του. Είναι expert στη φάρσα, στην πρόζα και στην κωμωδία. Είναι από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, όπως και ο Γιώργος Κωνσταντίνου. Θαυμάζω λοιπόν ανθρώπους, με διαφορετικές ερμηνείες. Ανθρώπους καταξιωμένους στο χώρο, με τους οποίους συμπρωταγωνίστησα. Τους γνώρισα από κοντά και είδα το ταλέντο, το μεγαλείο της ψυχής τους.
Από το εξωτερικό, δεν είχα ως πρότυπα ηθοποιούς, που πρωταγωνίστησαν σε μεγάλους κινηματογραφικούς ρόλους. Ο αγαπημένος μου όμως, ήταν ο Charlie Chaplin, γι’ αυτό και η φιγούρα του πρωταγωνιστεί στη “Μεγάλη του Γέλιου Σχολή”. Πιστεύω, ότι ήταν μοναδικός στο είδος του. Από την πλευρά μου, έχω έφεση στην παντομίμα και ευκολία στην κίνηση. Έτσι, ενσωματώνω στις παραστάσεις μου σκηνές, που έχουν μόνο παντομίμα! Παίζω πολύ με τη μουσική και τα ηχητικά εφέ, είτε σε πρόζα, είτε σε επιθεώρηση. Μου αρέσει πολύ, πιστεύω ότι το κάνω καλά και με αυτό ενθουσιάζονται μικροί και μεγάλοι!
“…ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΩ ΤΟ ΓΕΛΙΟ, ΣΕ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ”
Η ενασχόλησή σας με το κωμικό στοιχείο, ήταν επιλογή εξ’ αρχής;
Όλα ξεκίνησαν, όταν ήμουν παιδί. Ήθελα ως πιτσιρίκι, να κάνω τους άλλους να ξεκαρδίζονται πάση θυσία! Ήταν η εποχή που ο μεγάλος Χάρρυ Κλυνν μεσουρανούσε. Ήταν μοναδικός στο είδος του, μέχρι και σήμερα. Είχα λοιπόν μάθει απ’ έξω, όλες τις κασέτες του! Είχαμε βλέπεις, κασέτα τότε! (Γέλια) Όλη την ημέρα, υποδυόμουν στους γονείς μου: τον Τραμπάκουλα, μιμήσεις πολιτικών, κ.λπ. Αυτό που κάνουν σήμερα οι νέοι, με τις δικές μου ατάκες! Πολλοί γονείς, μου αναφέρουν χαρακτηριστικά: “Βλέπει Σεφερλή και κάνει Σεφερλή!”
Αξίζει να αναφέρω, ότι στη σχολή υποδυόμουν ρόλους πολλών ειδών. Οι καθηγητές μου, είχαν χαρακτηριστικά τονίσει, ότι είμαι εξίσου καλός στο δράμα. Απεναντίας, η ψυχοσύνθεσή μου δεν κατευθυνόταν εκεί. Ήθελα εξ’ αρχής, να κάνω τον κόσμο να γελά. Ανέκαθεν, περνούσα καλά μέσα από αυτή τη διαδικασία! Με αυτό τον τρόπο οδηγήθηκα στην κωμωδία. Πρόκειται ξεκάθαρα, για δική μου επιλογή. Και πώς να μην είναι άλλωστε, όταν σε όλη μου τη ζωή ήμουν έτσι; Το χιούμορ αποτελεί για εμένα τρόπο ζωής, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Είναι το όπλο μου, ο τρόπος να γνωρίσω κάποιον και να τον κερδίσω. Μέχρι και στην εφηβική μου ηλικία, ήταν παρόν. Στις πρώτες μου παρέες, γνωρίζοντας κορίτσια… Ποτέ δεν εκβίασα το χιούμορ μου. Δεν προσπαθούσα να βγάλω αστεία και σίγουρα, δεν κουραζόμουν! Ούτε καν πίεζα το μυαλό μου. Γινόταν αυθόρμητα! Σήμερα πάλι, η ετυμολογία, η άμεση και εύστοχη ατάκα της στιγμής είναι στοιχεία, που με κάνουν να ξεχωρίζω από άλλους συναδέλφους. Αυτά με οδήγησαν, αποκλειστικά και μόνο στην κωμωδία. Παράλληλα, δεν αποκλείω ότι στο μέλλον θα παίξω κάτι διαφορετικό.
Αισθάνομαι, ότι ένας κωμικός ηθοποιός μπορεί να ερμηνεύσει δράμα. Το αντίθετο, είναι δύσκολο να συμβεί. Ξέρεις, είναι πάρα πολύ δύσκολο, να πείσεις τον κόσμο να ξεχάσει τα προβλήματά του και να γελάσει με την καρδιά του, όσο παράξενο και αν φαίνεται. Δηλαδή να τον αποφορτίσεις και να τον παρασύρεις μαζί σου, ώστε να διασκεδάσει. Αντιθέτως, χρειάζεται να καταβληθεί ελάχιστη προσπάθεια από το δραματικό ηθοποιό, ώστε να συγκινηθεί ο θεατής, όταν είναι ήδη φορτισμένος από την καθημερινότητά του. Για παράδειγμα, εγώ κλαίω συνέχεια, παρακολουθώντας τις ταινίες του Νίκου Ξανθόπουλου, ή δραματικές ταινίες στην τηλεόραση.
Ο θεατής, ξεχνά εύκολα την απογοήτευση των ημερών; Είναι δύσκολο, το κοινό να αφεθεί, ώστε να αποφορτιστεί; Να γελάσει με την ψυχή του, ώστε να απαλλαχτεί από τις έγνοιες του;
Ευτυχώς, οι θεατές έρχονται ήδη παραδομένοι σε εμένα… Έχουν αποφασίσει να γελάσουν χωρίς ενδοιασμό ή αμφιβολία. Έρχονται, έχοντας σκοπό να χαλαρώσουν και να ψυχαγωγηθούν. Θα ήταν διαφορετικά, εάν έμπαινα ξαφνικά στον ιδιωτικό τους χώρο. Έρχονται όμως υποψιασμένοι στο θέατρο. Εάν είναι ποιοτική η παράσταση, ο κόσμος θα γελάσει με την καρδιά του. Τουλάχιστον από όσο φαίνεται, η παράσταση αρέσει σε πολλούς. Το αποθεωτικό χειροκρότημα του τέλους δηλώνει πολλά…
Θεωρείτε το Μάρκο Σεφερλή, περισσότερο θεατρικό, ή τηλεοπτικό ηθοποιό;
Οι περισσότεροι αναφέρουν, ότι είμαι καλύτερος στο θέατρο, από ότι στην τηλεόραση. Συμφωνώ μαζί τους! Στο θέατρο βλέπει κανείς, αυτό που πραγματικά είναι ο Μάρκος Σεφερλής. Βλέπει έναν ολοκληρωμένο ηθοποιό, με το έργο που αυτός επιθυμεί να παρουσιάσει. Ο θεατής κάθεται απέναντί μου, χωρίς να υπάρχει κάτι, που να του αποσπά την προσοχή. Στην τηλεόραση συμβαίνει το αντίθετο. Παρακολουθούμε τρώγοντας, ή παίζοντας χαρτιά! Επίσης εκεί, το τελικό αποτέλεσμα επηρεάζεται από την ποιότητα της παραγωγής, της σκηνοθεσίας και του μοντάζ. Υπάρχουν αριστουργήματα της κωμωδίας, που καταστράφηκαν στο μοντάζ! Έτσι και ένα μέτριο έργο, αναδεικνύεται από το μοντάζ και τη σκηνοθεσία. Θέλω να πω λοιπόν, ότι πολλοί παράγοντες αλλοιώνουν το τηλεοπτικό προϊόν “Μάρκος Σεφερλής”. Η αμεσότητά μου κατακρημνίζεται στο τηλεοπτικό γυαλί. Στο θέατρο όμως, δεν επηρεάζομαι από κανέναν. Το κοινό, αντικρίζει με γυμνό μάτι, αυτό που είναι ο Μάρκος. Εκεί, έχω ένα μεγάλο προτέρημα: επικοινωνώ με τον κόσμο. Εκ των πραγμάτων, θεωρούμαι καλύτερος στο θέατρο. Η προοπτική του ηθοποιού, μένει ανέπαφη από το μέσο.
Σε πρόσφατες δηλώσεις του, ο Πέτρος Φιλιππίδης σας χαρακτήρισε “…κορυφαίο” στο είδος σας. Το σχόλιό σας;
Είναι μεγάλη τιμή, να ακούω αυτή τη φράση από έναν σημαντικό άνθρωπο του θεάτρου και της τηλεόρασης, όπως ο Πέτρος Φιλιππίδης. Ανταποδίδω λοιπόν το χαρακτηρισμό στον Πέτρο! Είναι κολακευτικό εκ μέρους του και θέλω να τον ευχαριστήσω δημόσια! Το έκανε, χωρίς να σκεφτεί ότι θα τον κακολογήσουν οι “κουλτουριάρηδες” του χώρου… Ξέρεις, είναι εξαιρετικά σπάνιο, να κάνεις δηλώσεις για συναδέλφους. Δηλαδή, να εξωτερικεύεις τις σκέψεις σου για κάποιους ανθρώπους. Δεν στο επιτρέπει ο περίγυρος, οι περιστάσεις. Ειδικά, όταν δεν χαίρουν άκρας εκτίμησης, όπως και εγώ - αν και ποτέ δεν με ενδιέφερε. Η δήλωσή του αποτελεί διπλή τιμή για εμένα, και διπλό το ευχαριστώ από μέρους μου! Ομολογουμένως, ο Πέτρος Φιλιππίδης δε δίστασε να ομολογήσει αυτό που αισθανόταν, αφού έχει παρακολουθήσει τη δουλειά μου, όσο και εγώ τη δική του.
Παράλληλα, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους του θεάτρου, έγραψε μία διθυραμβική κριτική για τις παραστάσεις στο Δελφινάριο! Η κριτική του, προξένησε μεγάλη απορία και εναντίωση σε ανθρώπους του χώρου, όπως αναμενόταν… Πολλοί μου τηλεφώνησαν, ώστε να δώσω συνέχεια σε αυτή την κόντρα. Όπως τόσα χρόνια, έτσι και τώρα: δεν το έκανα. Δεν είναι ούτε σωστό, ούτε πρέπον. Θέλω όμως να απαντήσω σε όλους αυτούς, που ξεσηκώθηκαν: “Ελάτε να με παρακολουθήσετε ζωντανά!” Μόνο έτσι θα εξακριβώσουν όλοι, γιατί έγραψε ό,τι έγραψε ο κ. Γεωργουσόπουλος. Αλλιώς, ας μείνουν με την εντύπωση. Δεν με αφορά. Εδώ που τα λέμε, ο άνθρωπος έγραψε γι’ αυτά που είδε στο Δελφινάριο: τί έκανα on stage, τις αντιδράσεις των θεατών, κ.λπ.! Πιστεύω πως, είναι μία αντιπροσωπευτική κριτική για την παράσταση. Ειλικρινά, ευχαριστώ τον κ. Γεωργουσόπουλο. Είναι σπουδαίο, να γράφει τέτοια λόγια, ένας τόσο σημαντικός άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών…
“ΘΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΩ, ΣΤΟ JUST THE TWO OF US!”Τα τελευταία χρόνια, η παρουσία σας στο θέατρο είναι τόσο αισθητή, όσο και η απουσία σας από την τηλεόραση. Πρόκειται για προσωπική απόφαση;
Σε καμία περίπτωση, δεν είναι δική μου απόφαση. Πρόκειται για επιλογή της ελληνικής τηλεόρασης: των ανθρώπων που διοικούν τα κανάλια, ή είναι υπεύθυνοι προγράμματος… Τα τελευταία χρόνια δεν έχω καμία πρόταση, ανεξάρτητα από τη θέληση του κόσμου να με παρακολουθήσει ξανά, σε τηλεοπτική βάση. Το διαδίκτυο είναι πλημμυρισμένο από χιλιάδες δικά μου videos, με εκατομμύρια views το καθένα! Προφανώς, οι υπεύθυνοι των καναλιών δεν μπορούν να με εντάξουν στο πρόγραμμά τους… Αυτό προκαλεί εντύπωση σε πολύ κόσμο!
Είστε ειλικρινής. Σε αντίστοιχες περιπτώσεις, συνάδελφοί σας επικαλούνται την επιλογή τους για ένα μικρό “διάλειμμα”…
Καλά! (Γέλια) Πολλοί μιλούν έτσι, επειδή δεν έχουν καμία απολύτως πρόταση! Για παράδειγμα, λένε “εγώ απέχω, διότι θέλω να ξεκουραστώ.” Τη στιγμή που, δεν είχαν κάνει τίποτα πριν! Όσο για εμένα, δε θα ήθελα να ξεκουραστώ. Είμαι ένας ηθοποιός, που έγινε ευρέως γνωστός μέσα από την τηλεόραση. Και αυτό αποδεικνύεται, με τις επαναλήψεις τελευταίων εκπομπών μου. Σίγουρα, την έχω αγαπήσει, αφού ήμουν πολλά χρόνια μπροστά στο γυαλί της. Βλέπεις, η τηλεόραση σου δίνει το βήμα να σχολιάσεις την τρέχουσα επικαιρότητα. Το οτιδήποτε προκύψει. Στο θέατρο κάνουμε σάτιρα της διαρκούς επικαιρότητας και εκεί έγκειται η διαφορά. Κλασικό παράδειγμα, η καμαριέρα και ο Strauss-Kahn: Τις δύο-τρεις πρώτες εβδομάδες, το νούμερο έσκιζε! Όμως, αφότου αθωώθηκε ο Strauss-Kahn, το νούμερο δεν είχε καμία απήχηση γιατί δεν είχε πλέον χρονική βάση.
Σίγουρα, θα ήθελα να κάνω τηλεόραση, αλλά δεν έχει προκύψει κάτι. Σαφώς, δεν γίνονται αρκετές παραγωγές. Δεν παρακαλάω όμως, γιατί ξέρουν πλέον, ποιος είμαι. Νιώθω ότι, εάν ήθελαν να απευθυνθούν σε εμένα, ήδη θα μου είχαν κάνει πρόταση. Από την άλλη πλευρά, θα συμμετέχω σε τηλεοπτικό show σύντομα! Θα πάρω μέρος στο “Just the Two of Us”, του Mega! Θα δοκιμάσω τις τραγουδιστικές μου δυνατότητες. Το σημαντικό είναι, ότι πρόκειται για φιλανθρωπικό παιχνίδι. Όπως κάθε φορά, έτσι και τώρα θα δώσω το παρόν, αφού πρόκειται για ιερό σκοπό.
Η γνώμη σας, για την ελληνική τηλεόραση και το σύγχρονο θέατρο;
Δυστυχώς σήμερα, η τηλεόραση συμβαδίζει με τα ξένα πρότυπα. Όπως γίνεται και σε άλλες χώρες, φέρνουν παραγωγές που παίζονται στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα όμως, το κακό έχει παραγίνει! Δεν ξέρω, αν όλες οι χώρες έχουν 50 εκπομπές μαγειρικής και 30 talent shows! Θέλω να πω, ότι όλο αυτό είναι too much, ίσως και λόγω της έκτασής μας ως χώρα. Σε γενικές γραμμές, δεν θεωρώ κακή την ποιότητα της ελληνικής τηλεόρασης. Βλέπουμε, ό,τι διαθέτουμε. Σε τελευταία ανάλυση, είναι στο χέρι του κόσμου, να επιλέξει τί θα δει και τί όχι.
Σε σχέση με ό,τι παρατηρούμε γύρω μας, το θέατρο δίνει την ελπίδα. Είμαι πεπεισμένος, ότι γίνονται εξαιρετικές παραστάσεις σήμερα. Υπάρχουν ταλαντούχοι ηθοποιοί, σκηνοθέτες και συγγραφείς, αφού κάθε εποχή έχει τα δικά της ταλέντα. Σίγουρα το θέατρο δε βρίσκεται πίσω, σε σύγκριση με άλλες εποχές του. Αντίθετα, παρουσιάζει μία άνθηση. Ευτυχώς, το σύγχρονο θέατρο δεν έχει επηρεαστεί από την κρίση. Από όσο μαθαίνω μάλιστα, η προσέλευση του κόσμου είναι μεγάλη και σε άλλες σκηνές. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθεί να είναι ένα είδος πολυτελείας, γιατί δεν υπόκειται στις άμεσες ανάγκες του Έλληνα. Ο πολίτης, πρώτα θα ενδιαφερθεί για την τροφή και την ένδυσή του. Αν και, ειδικά τη σημερινή εποχή, τα 3-4 αυτοκίνητα που ήθελε να έχει στην κατοχή του ο καθένας, έχουν εκλείψει για τα καλά! (Γέλια)
“ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΓΕΛΑΤΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ…”
Πώς νιώθετε, βλέποντας το γιο σας να συμμετέχει με τον τρόπο του, στις θεατρικές παραστάσεις που πρωταγωνιστείτε;
Ο Χάρης δεσπόζει παντού στο θέατρο: από την είσοδο μέχρι τα καμαρίνια! Είναι το πρόσωπο, που μπήκε στη ζωή μας και την άλλαξε κυριολεκτικά, όπως κάθε παιδί. Άλλαξε τη δική μου ζωή, αλλά και της μητέρας του, Έλενας Τζαβαλιά. Το κοινό το γνωρίζει, γι’ αυτό και τον αγάπησε εξίσου! Εγώ, τον συμπεριλαμβάνω κάθε χρόνο, γιατί είναι το γούρι μου. Θέλω να τον βλέπω στους χώρους που κινούμαι! Θέλω, ο γιος μου να μου λέει “Καλωσήλθατε” μπαίνοντας στο θέατρο, και να βλέπω το πρόσωπό του! Αυτό το μειδίαμα στο πρόσωπο του θεατή, βλέποντας το Χάρη να λέει “Καλωσήλθατε”, είναι σημαντικό. Όπως βλέπεις, έχω χιλιάδες φωτογραφίες στο καμαρίνι! Επειδή φυσικά είναι ένα μικρό, χαμογελαστό παιδί, αποβάλλει οποιαδήποτε στενοχώρια από τον επισκέπτη. Η παρουσία του στο θέατρο, είναι ό,τι καλύτερο. Γι’ αυτό, όταν πλέον το κοινό κατευθύνεται στην έξοδο, βλέπει τις φιγούρες μας να λένε “Ευχαριστούμε πολύ”, κρατώντας το καπέλο του Chaplin.
Τα επόμενα σχέδιά σας, στο άμεσο μέλλον;
Έχω ετοιμάσει πολλά! Τελειώνοντας από το Δελφινάριο στις 25 Σεπτέμβρη, αναχωρούμε για την Κύπρο. Είναι η 4η συνεχόμενη φορά, και θα μείνουμε είκοσι μέρες! Επιστρέφουμε το χειμώνα στο θέατρο Περοκέ, όπου από το Νοέμβριο, θα ανεβούν τέσσερις παραστάσεις: Συνεχίζεται η “Mrs Doubtfire”, ενώ θα κάνουμε και το “Δείπνο ηλιθίων”- σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο με τη “Mrs Doubtfire”. Παραμένει ο “Ζυμαρούλης” για τρίτη χρονιά, αφού πρόκειται για την παιδική μας παράσταση, που αγαπήθηκε από τους μικρούς μας φίλους! Τέλος, ετοιμάζουμε ένα καινούριο έργο οικολογικού περιεχομένου, με τίτλο “S.O.S.E. τον πλανήτη”, άρα θα υπάρξει και συνέχεια...
Ένα τελευταίο μήνυμα, στους αναγνώστες, καθώς και σε όλους τους fans που σας ακολουθούν εδώ και χρόνια;
Είναι το μήνυμα, που περνώ κάθε βράδυ στο κοινό μου, στο τέλος των παραστάσεων: “Να είστε πάντα καλά και να γελάτε συνέχεια!” Το πιστεύω ακράδαντα, γι’ αυτό και το λέω. Δύο πράγματα είναι πολύ σημαντικά στη ζωή: η υγεία, και το γέλιο. Έτσι, θα πάνε όλα καλά! Εάν είμαστε υγιείς, μπορούμε να κάνουμε ό,τι πραγματικά θελήσουμε. Το γέλιο πάλι, μας κάνει να είμαστε αισιόδοξοι! Ξεχνάμε τα προβλήματα και βλέπουμε τη ζωή με άλλο μάτι. Γιατί η ζωή είναι πολύ όμορφη και γλυκιά, το πιο όμορφο δώρο που μας χάρισε ο Θεός…
_________________________________________________________________________________
Τα φώτα χαμηλώνουν. Η παράσταση αρχίζει… Οι μελωδίες του Νίκου Βεντουράτου προδιαθέτουν το θεατή, να παρακολουθήσει με δέος ένα μουσικοχορευτικό υπερθέαμα χωρίς προηγούμενο! Ένα φαντασμαγορικό show, με εξέχουσες φυσιογνωμίες. Το μπαλέτο του Αλέξανδρου Κουζίτσκιν ενορχηστρώνει τη βραδιά με μαγευτικές χορογραφίες, προδιαγραφών εξωτερικού. Το ανυπέρβλητο χιούμορ του Μάρκου Σεφερλή φαίνεται ήδη από τα πρώτα λεπτά της παρουσίας του on stage. Οι πρωτότυποι αυτοσχεδιασμοί του ηθοποιού και οι ανατρεπτικοί διάλογοι μαρτυρούν, ότι πρόκειται για ένα ευρηματικό σενάριο, που απεικονίζει ρεαλιστικά την επικαιρότητα των ημερών. Ο ίδιος, προσφέρει άφθονο γέλιο. Πώς; Σε συνεργασία με τους κατάλληλους ανθρώπους, την κατάλληλη στιγμή! Ταλαντούχοι συμπρωταγωνιστές, που ακούνε στα ονόματα: Γιάννης Καπετάνιος, Γιώργος Πετρόχειλος, Στέλιος Κρητικός, Αρετή Ζαχαριάδου και Βασιλική Αγγέλη, πλαισιώνουν με την κωμική τους δεινότητα έναν μεγαλειώδη σατιρικό ηθοποιό και συγγραφέα. Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος γράφει: “Αυτός ο πολυμήχανος μίμος, τραγουδιστής, χορευτής, χρήστης των ιδιόλεκτων … και χαρισματικός διαλεκτικός στην επικοινωνία του με το λαϊκό κοινό. Μέγας αυτοσχεδιαστής…” Και είναι αληθής. Γιατί στο Δελφινάριο όλοι μας βρίσκουμε, αυτό που αναζητάμε μέσα στη ματαιότητα των ημερών.
“Γέλιο… Κάτι τόσο απλό, αλλά και τόσο σπάνιο…” [Μάρκος Σεφερλής]
